Η εισβολή «Destiny 2» που δεν ήταν

Οδεύουμε προς το τέλος του Destiny 2. Λοιπόν, όχι πραγματικά. Το τέλος όμως του πρώτου Δέκα χρόνια του Destiny 2, της ιστορίας του Traveler’s Light and the Darkness που ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από ολόκληρη τη σειρά. Και τώρα είναι ώρα για λίγο προβληματισμό πριν το The Final Shape.

Αυτό το άρθρο πυροδοτήθηκε από ένα ζευγάρι δημοσιεύσεων που είδα να κυκλοφορούν, ένα που είπε Ο Savathun είναι ο καλύτερος κακός από το The Witness, και ένα δεύτερο το οποίο παρατήρησε πόσο παράξενο ήταν ότι όταν έφτασε ο μεγάλος στόλος των πλοίων της Πυραμίδας ήταν… άδεια.

Παρατήρησα ότι πίστευα ότι αυτό ήταν ένα σημείο καμπής για το παιχνίδι, και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια. Έμοιαζε σαν μια βασική στιγμή όπου ξαφνικά, το Destiny απλά δεν μπορούσε να είναι τόσο μεγάλο όσο έπρεπε. Ότι δεν υπήρχε μια εντελώς νέα φυλή εχθρών που ξεχύθηκε από αυτά τα πλοία όταν ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί τι υπήρχε μέσα. Ότι είχαν μολυνθεί από παλιούς εχθρούς και μόνο έναν λιγωμένο μάγκα που δεν είχαμε ξαναδεί.

Αυτή η «κενή» ιδέα λειτούργησε για λίγο. Ήμουν καλά με την ανακάλυψη της πρώτης, θαμμένης Πυραμίδας κάτω από το φεγγάρι, καθώς αυτό φαινόταν σαν κάτι που προφανώς θα είχε εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό, και αυτό ήταν επακρώς δροσερή στιγμή για να το δεις για πρώτη φορά.. Στη συνέχεια, η διαφημιστική εκστρατεία που δημιουργήθηκε ως η Season of the Worthy του Destiny 2 είχε τις μικρές κουκκίδες που εμφανίστηκαν στο ραντάρ που έδειχναν ότι οι Πυραμίδες, ενεργοποιημένες κατά την εκστρατεία του Κόκκινου Πολέμου, κατευθύνονταν προς το μέρος μας. Στη συνέχεια, στο Season of Arrivals, έφτασαν. Τίποτα δεν αναδύθηκε από τις Πυραμίδες, αλλά σκούπισαν μερικούς από τους πλανήτες και τα φεγγάρια μας, κάτι που φαινόταν σαν μια μεγάλη υπόθεση.

Αλλά μετά… τίποτα. Με την πάροδο του χρόνου, τις επόμενες επεκτάσεις και εποχές, μάθαμε σιγά σιγά ότι οι Πυραμίδες είναι απλώς… Πυραμίδες. Όπως ο Ταξιδιώτης, είναι παρααιτιακά αντικείμενα που είναι απλώς αυτά, αντικείμενα. Μερικά από αυτά περιέχουν έναν μόνο Μαθητή, όπως ο Rhulk, αλλά δεν είναι γεμάτοι από τη φυλή του Rhulk, δεδομένου ότι πρέπει να είστε το τελευταίο επιζών μέλος του είδους σας για να αποκτήσετε πραγματική θέση Μαθητή. Τελικά μάθαμε ότι ο Μάρτυρας, το πράγμα που έλεγχε όλες αυτές τις παρααιτιακές Πυραμίδες ήταν επίσης, κατά μία έννοια, το μόνο επιζών μέλος της φυλής του, ενσαρκώνοντας έναν ολόκληρο πολιτισμό σε ένα ον.

Αυτό είναι… υπερβολικά κουτό, αν με ρωτάτε. Και το γεγονός ότι η άφιξη της Πυραμίδας δεν ήρθε με μια νέα δύναμη εισβολής στο σύστημα ήταν μια κακή απόφαση και χρήση πόρων. By Beyond Light, Destiny απεγνωσμένα χρειαζόταν μια έγχυση μιας πραγματικά νέας εχθρικής φυλής, κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο σε άλλα παιχνίδια μεγάλης διάρκειας. Είχαμε πάρει το Taken, αλλά αυτό ήταν μια ανανέωση των παλιών εχθρών με νέες ικανότητες και του Scorn, τροποποιημένο Fallen. Αλλά τίποτα από αυτές τις Πυραμίδες, που είναι ένα γεγονός που διαφημίζεται εδώ και χρόνια.

Αυτό πηγαίνει πίσω στη μακρά φημολογούμενη άφιξη του “The Veil”, που υποτίθεται ότι ήταν το όνομα της εχθρικής φυλής, αλλά όπως είδαμε τώρα, μεταμορφώθηκε σε The Veil, τον μεγάλο γυρίνο macguffin στο Lightfall που σύντομα θα μας βοηθήσει μέσω της πύλης Traveler. Όχι ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Το θέμα είναι ότι σίγουρα φαίνεται ότι τα κομμάτια αυτού είχαν ήδη αρχίσει να βρίσκονται στη θέση τους. Σε αυτό το σημείο, έχουμε αποκτήσει αρκετούς εχθρούς που νιώθουν απολύτως ότι όλοι θα μπορούσαν να ήταν μέρος μιας «φυλής πυραμίδας», αλλά αντ’ αυτού εξαφανίζονται σιγά-σιγά για 2+ χρόνια τώρα. Έχουμε τον Rhulk, το σίγουρα μοναδικό μοντέλο εχθρού ως το αφεντικό της επιδρομής από το Witch Queen. Πήραμε Tormentors στο Lightfall και ένα Super Tormentor με τον Nezarec. Πήραμε πυραμίδες-μηχανικές ασπίδες για την Cabal εκείνη την περίοδο. Και τώρα με το The Final Shape έχουμε Subjugators, μίνι Rhulks που έχουν είτε Strand είτε Stasis δυνάμεις, κάπως παρόμοιες με τους Scorn Captains.

Αυτό αθροίζει ό,τι, τουλάχιστον το ένα τρίτο του συνόλου των μονάδων που πιθανότατα θα χρειαζόσασταν για έναν πλήρη αγώνα, αλλά εκείνες που σέρνονταν για να κυκλοφορήσουν και σίγουρα δεν ήταν έτοιμες για μια εισβολή μετά τις Αφίξεις. Το Scorn και το Cabal, για παράδειγμα, έχουν συνολικά οκτώ τύπους εχθρών, οπότε εδώ είμαστε μέχρι τι, 3-4;

Νομίζω ότι όλα αυτά τροφοδοτούν γιατί το φινάλε του Destiny 2 είναι τόσο κούφιο. Δεν κάνουμε πόλεμο ενάντια σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τις άπιστες εκδοχές των Hive, Vex, Scorn και Taken που ανδρώνονται από το The Witness και τους υπηρέτες του. Και έχουν δίκιο, ο Μάρτυρας είναι ένας πολύ, πολύ λιγότερο σαρκωμένος κακοποιός που εννοώ, σχεδόν οποιοσδήποτε άλλος κακοποιός είχαμε. Ειδικά ο Savathun, αλλά ακόμη και ο Calus, ο Eramis, ο Riven, ο Oryx, ακόμη και ο Xivu Arath που στην πραγματικότητα δεν έχουμε δει ποτέ. Πώς θα έπρεπε πραγματικά να μας ενδιαφέρει αυτή η αντιπαράθεση με ένα πράγμα που είχε ίσως μια ντουζίνα γραμμές σε όλη αυτή τη σειρά; Δεν λειτουργεί.

Η μεγαλύτερη ελπίδα μου για το Destiny 2 μετά το The Final Shape είναι ότι μετά από δέκα χρόνια, θα έχουμε επιτέλους μια πλήρη νέα φυλή εχθρών για να πολεμήσουμε, όχι έναν χτισμένο σε μια παλιά κούρσα, και είχαμε μόνο δύο από εκείνοι σε δέκα χρόνια. Είτε πρόκειται για τον τερματισμό αυτού του τύπου εχθρικού αγώνα Rhulk είτε για κάτι άλλο, έχουμε περάσει πολύ καιρό και το γεγονός ότι αυτός ο αγώνας έγινε δεν Το end up exist ήταν ένα σημείο καμπής για την ιστορία του παιχνιδιού που το οδήγησε σε πολύ χειρότερη κατεύθυνση.

Ακολούθησέ με στο Twitter, Νήματα, YouTube, και Ίνσταγκραμ.

Πάρτε τα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας μου Σειρά Herokiller και The Earthborn Trilogy.